εταιρικά νέα για Pablo Πικάσο, μια από τις μέγιστες καλλιτεχνικές μεγαλοφυίες του 20ου αιώνα

Pablo Πικάσο, μια από τις μέγιστες καλλιτεχνικές μεγαλοφυίες του 20ου αιώνα

Pablo Πικάσο (ισπανικά: Pablo Πικάσο, στις 25 Οκτωβρίου 1881 - 8 Απριλίου 1973), ισπανικός ζωγράφος, γλύπτης, μέλος του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος. Είναι ο ιδρυτής της σύγχρονης τέχνης και ο κύριος αντιπρόσωπος της δυτικής νεωτεριστικής ζωγραφικής. Ο Πικάσο είναι ο δημιουργικότερος και εκτεταμένος καλλιτέχνης στη σύγχρονη δύση και μια από τις μέγιστες καλλιτεχνικές μεγαλοφυίες του 20ου αιώνα. Αντιπροσωπευτικές εργασίες: «Γκουέρνικα», «περιστέρι της ειρήνης», «κορίτσια Αβινιόν» και «της ζωής».

Ο Πικάσο γεννήθηκε στη Μάλαγα, Ισπανία το 1881. Το 1897, ο Πικάσο πήγε στο μουσείο Prado στη Μαδρίτη για τις περαιτέρω μελέτες. Το 1900, ο Πικάσο πήγε στο Παρίσι να εργαστεί και να ζήσει. Το 1903, ολοκλήρωσε τη ζωγραφική «ζωή». Το 1907, η ολοκλήρωση της ζωγραφικής «το κορίτσι Αβινιόν» έγινε ένα κύριο σημείο στη δημιουργία του του ύφους κυβιστών. Το 1937, ο Πικάσο δημιούργησε τη μεγάλης κλίμακας ζωγραφική «Γκουέρνικα» για να τιμήσει την μνήμη του ναζιστικού βομβαρδισμού της Γκουέρνικα. Το 1949 η εργασία «περιστέρι ειρήνης του» επιλέχτηκε ως αφίσα της διεθνούς διάσκεψης ειρήνης. Ο Πικάσο πέθανε σε Mougins, Γαλλία το 1973 στην ηλικία 91.

Ο Πικάσο ήταν παραγωγικός ζωγράφος. Σύμφωνα με τις στατιστικές, οι εργασίες του συμπλήρωσαν συνολικά σχεδόν 37.000 κομμάτια, που περιλαμβάνουν: 1.885 ελαιογραφίες, 7.089 σχέδια, 20.000 τυπωμένες ύλες, και 6.121 lithographs. Σε μια ψηφοφορία που διευθύνθηκε από μια γαλλική εφημερίδα το Δεκέμβριο του 1999, ήταν ψηφισμένος ένας από τους δέκα μέγιστους ζωγράφους του 20ου αιώνα από 40%.

Στην αρχή αυτού του πτητικού αιώνα, ταξίδεψε από την Ισπανία στο Παρίσι, κατόπιν το κεφάλαιο τέχνης του κόσμου, για να αρχίσει το ισόβιο ταξίδι του θαυμάσιας ανακάλυψης τέχνης. Στο 20ο αιώνα, κανένας καλλιτέχνης δεν ήταν όπως ποικίλλεται και καλά - γνωστός ως Πικάσο. Η φήμη του Πικάσο είναι όχι μόνο λόγω της πρόωρων φήμης και των αριστουργημάτων του όπως «το κορίτσι Αβινιόν» και «της Γκουέρνικα», αλλά και λόγω της άφθονης δημιουργικότητας και της ζωηρόχρωμης ζωής του, άφησε πολλές πολυστρωματικές εργασίες των ολοκληρωμένων εργασιών του Πικάσο άρθρου υπολογίζεται για να είναι τουλάχιστον 60.000 έως 80.000 κομμάτια. Εκτός από τα έργα ζωγραφικής και τα σχέδια, περιλαμβάνουν επίσης τα γλυπτά, την αγγειοπλαστική, τις τυπωμένες ύλες, τα σκηνικά κοστούμια και άλλες εκφράσεις διαμόρφωσης. Μετά από το θάνατο του Πικάσο το 1973, σημαντικά Μουσεία Τέχνης σε όλο τον κόσμο έχουν προωθήσει τις διάφορες αναδρομικές εκθέσεις για τον.

Η κύρια τάση της ζωγραφικής του Πικάσο είναι ο πλούσιος τρόπος διαμόρφωσης, δηλ., η χρήση του διαστήματος, του χρώματος και της γραμμής.

Μετά από την ηλικία 30, ο Πικάσο εισήγαγε μια ανήσυχη περίοδο εξερεύνησης μετά από άλλη. Οι εργασίες του, όπως τη ζωή του, δεν είχαν τη μικρότερες ενότητα, τη συνοχή και τη σταθερότητα. Δεν έχει καμία σταθερή ιδέα, και υπάρχουν πολλά είδη τεχνασμάτων, είτε εμπαθών είτε μανιακών, αξιαγάπητων είτε μισητών, ειλικρινών είτε πλαστών, ευμετάβολων και απρόβλεπτων, αλλά τι είναι πάντα πιστός είναι ελευθερία. Δεν έχει υπάρξει ποτέ ένας ζωγράφος στον κόσμο όπως τον Πικάσο, που αναδημιούργησε τον κόσμο κατά βούληση με την πλήρη και πλήρη ελευθερία, και άσκησε τη δύναμή του κατά βούληση, με την καταπληκτική ειλικρίνεια και την αθώα δημιουργικότητα. Δεν θέλει τους κανόνες, δεν θέλει την προκατάληψη, δεν θέλει τίποτα, και θέλει να δημιουργήσει όλα. Δεν ακολούθησε κανένα σχέδιο κατά τη διάρκεια της τέχνης του, από το νατουραλισμό expressionism, από το classicism στο ρομαντισμό, και πίσω στο ρεαλισμό. Από το μεταφορικό στην περίληψη, που έρχεται και που πηγαίνει, είναι ενάντια σε όλη τη δουλεία και όλα τα οράματα του θείου στον κόσμο, και μόνο η απόλυτη ελευθερία τον ταιριάζει. Τα έργα της τέχνης δημιουργούνται από τους μεγάλους ανθρώπους.

Το 1908, στο σαλόνι d'Automne στο Παρίσι, όταν είδε ο ζωγράφος Matisse Fauvist τις νέες και μοναδικές εργασίες του Πικάσο και Braque, δεν θα μπορούσε να βοηθήσει αλλά αναφωνεί: «Αυτοί είναι ακριβώς μερικοί κύβοι!» Στο ίδιο χρόνο, ο κριτικός Waugh στο περιοδικό Gil Blass, Searle, δανεισμός Matisse, σχολίασε την εργασία Braque στη στοά Kathler: «Braque μείωσε όλα σε έναν κύβο». Υιοθέτησε αρχικά τη λέξη «κυβισμός». Αργότερα, ως αναφορά στο ύφος και το σχολείο της ζωγραφικής που δημιουργήθηκαν από τον Πικάσο και Braque, το όνομα «κυβισμός» καθιερώθηκε από τη σύμβαση.

Στη δυτική σύγχρονη τέχνη, ο κυβισμός είναι μια μετακίνηση και ένα σχολείο της ζωγραφικής με τη μεγάλη επιρροή. Η καλλιτεχνική αναζήτησή του συσχετίζεται άμεσα με την καλλιτεχνική σύλληψη Cezanne. Ο ζωγράφος κυβιστών ο ίδιος μόλις απαιτηθεί: «Που καταλαβαίνει Cezanne καταλαβαίνει τον κυβισμό».

Οι ζωγράφοι κυβιστών εμπνεύστηκαν από την ιδέα Cezanne της «φύσης επεξεργασίας με τους κυλίνδρους, τις σφαίρες και τους κώνους», και προσπάθησαν να δημιουργήσουν τη δομική ομορφιά στα έργα ζωγραφικής τους. Προσπαθούν να μειώσουν τα περιγραφικά και εκφραστικά στοιχεία των εργασιών τους, και προσπαθούν να οργανώσουν μια γεωμετρικά κεκλιμένη δομή εικόνων. Αν και οι εργασίες τους διατηρούν ακόμα έναν ορισμένο μεταφορικό χαρακτήρα, οι στόχοι τους είναι πλήρως διαφορετικοί από την αντικειμενική αντιπροσώπευση. Ανέπτυξαν μια γλώσσα ζωγραφικής αποκαλούμενη «ταυτόχρονο όραμα» από Cezanne, συνδυάζοντας τα διαφορετικά οράματα των αντικειμένων από τις πολλαπλάσιες γωνίες στην ίδια εικόνα στη ζωγραφική. Παραδείγματος χάριν, κορίτσια του Πικάσο στα «Αβινιόν», το μετωπικό πρόσωπο είναι χρωματισμένο με μια μύτη σχεδιαγράμματος, ενώ το σχεδιασμένο περίγραμμα πρόσωπο χρωματίζεται με τα μετωπικά μάτια.

Κατά γενική ομολογία, «τα κορίτσια Αβινιόν» είναι η πρώτη εργασία του κυβισμού, και η μετακίνηση κυβιστών μπορεί συνήθως να διαιρεθεί σε δύο φάσεις. Ένα στάδιο ήταν ο αποκαλούμενος αναλυτικός κυβισμός πριν το 1912. Κληρονομώντας την παράδοση της λογικής ανάλυσης Cezanne της ζωγραφικής της δομής, οι ζωγράφοι προσπάθησαν να κατασκευάσουν μια painterly διαστημική και φυσική δομή με την αποσύνθεση και την αναδημιουργία του διαστήματος και των αντικειμένων.

Μετά το 1912, η μετακίνηση κυβιστών εισήγαγε μια δεύτερη φάση, συνήθως γνωστή ως συνθετικός κυβισμός. Το χρώμα διαδραματίζει έναν ισχυρό ρόλο στη ζωγραφική αυτή τη στιγμή, αλλά η μορφή παραμένει τεμαχισμένη, ακριβώς μεγαλύτερη και πιό διακοσμητική. Οι ζωγράφοι δημιούργησαν μια νέες καλλιτεχνικές τεχνική και μια γλώσσα στο κολάζ οι εικόνες με τα πραγματικά αντικείμενα, που ενίσχυσαν περαιτέρω τις αλλαγές σύστασης των εικόνων, και πρόβαλαν το ερώτημα το οποίο είναι η πραγματικότητα και που είναι η παραίσθηση μεταξύ της φύσης και της ζωγραφικής. Αν και ο κυβισμός ήταν ένα εικονογραφικό ύφος, άσκησε επίσης βαθιά επίδραση στο 20ο γλυπτό και την αρχιτεκτονική αιώνα.